Słyszeliście kiedyś o Konstantynie – mieście we wschodniej Algierii nazywanym skalnym grodem, krainą orłów, a także – a może przede wszystkim – miastem mostów?
Żadna z tych nazw nie zaskoczy nikogo, kto dobrze przyjrzał się topografii miejscowości: Konstantynę położoną na wysokości 649 metrów nad poziomem morza dzieli głęboki wąwóz, którym płynie rzeka Rhumel. Widoczna z wysokości wygląda niczym malutki strumyk…

Konstantyna to miasto z 2,500 letnią historią na karku: założona została przez Fenicjan jako Cirta (Skała) do VI wieku p.n.e, kiedy wkroczyli tu Rzymianie, była stolicą Numidii (historycznego królestwa Berberów, czyli rdzennych mieszkańców dzisiejszych rejonów wschodniej Algierii i Tunezji). Współczesną nazwę – podobnie jak niegdyś Konstantynopol – miasto zawdzięcza cesarzowi rzymskiemu, Konstantynowi. W VIII w. n.e. miasto dostało się w ręce Arabów, który rządzili tu do czasu przybycia Ottomanów w XVI wieku. Ci z kolei musieli oddać rządy Francuzom w 1837 roku.

To właśnie czasom francuskiej dominacji miasto zawdzięczało swój największy rozwój. Francuzi przyczynili się do odbudowy miasta, w tym także do renowacji niszczejących rzymskich mostów. Moja opowieść o mieście zatacza tu koło, a więc czas przyjrzeć się właściwemu tematowi tego wpisu.

Most, który robi największe wrażenie to 168-metrowy Sidi M’Cid, z którego rozpościera się genialny widok na dolinę Hamma.  Zbudowany w 1912 roku, most zawisł na wysokości 175 metrów nad lądem i łączy starożytną medinę (kasbę) ze wzgórzem Sidi M’Cid. Most był najwyżej podwieszonym mostem na świecie do 1929 roku, kiedy do użytku oddano most Royal Gorge w amerykańskim Colorado. Mimo wysokiego podwieszenia, ciężko wypatrzeć płynącą bezpośrednio pod nim rzekę – tuż pod mostem znajdują się bowiem naturalne łuki skalne (wręcz naturalne mosty), które całkowicie przesłaniają widok.